مسائل خیلی زیادی در اسکان مجدد تاثیرگذار است. یکی از عمده ترین آنها سقف تعداد پذیرش پناهندگان توسط هر کشور است. به عنوان مثال در سال ۲۰۰۹ استرالیا سالیانه تنها ۳۰۰ پرونده، کانادا ۴۵۰ پرونده، سوئد ۵۰ پرونده و امریکا ۲۰۰۰ پرونده می پذیرفت. در سال ۲۰۱۲ کانادا ۹۰۰ پرونده از ترکیه و امریکا ۱۰۰۰۰ پرونده از منطقه ی غرب خاورمیانه پذیرفته است که کانادا این سقف را در سال ۲۰۱۳ به ۱۲۰۰ نفر افزایش داده است. بنابراین زمان انتظار برای اسکان مجدد نیز رابطه ی مستقیم با تعداد پناهجویان نیز دارد و این بر طولانی شدن این روند نیز تاثیر می گذارد.
همچنین این کشورها قوانینی دارند که چه افرادی را مایل هستند به کشور خود راه دهند. برخی از کشورها فقط شهروندان کشور خاصی را می پذیرند. برخی از کشورها برخی از فعالین سیاسی و حزبی و همچنین افرادی که در تن فروشی سابقه داشته اند را نمی پذیرند. برخی کشورها افراد بیمار و یا زیر سن قانونی را نمی پذیرند. برخی از کشورها تنها افرادی را می پذیرند که فامیل یا آشنایی در آن کشور داشته باشند. به دلیل این محدودیت ها حدود سی درصد پناهندگان بدون کشور می مانند و هیچ کشوری حاضر نیست که پرونده ی آنها را بپذیرد. همچنین دولت ترکیه نیز می توانند محدودیت های بیشتری ایجاد کند. به عنوان مثال افرادی که در کشورهای دیگر درخواست پناهندگی داده اند و سپس به ترکیه می آیند و یا افرادی که دولت ترکیه آنها را واجد شرایط اسکان مجدد نبیند و یا حتی افرادی که نتوانند هزینه ی اقامت موقت خود را به دولت ترکیه پرداخت کنند ممکن از از خروج آنها جلوگیری شود.